Er hebben zich twéé scheppingen voorgedaan,
maar vanwege onze langdurige onwetendheid,
gooien we alles op één hoop. Het wordt helder als we meer te weten komen over 'de twee scheppingen'.
Daarom eerst naar de chronologie van het verhaal, met de kennis dat er zich twéé scheppingen hebben voorgedaan. Het verschil tussen de Goddelijke en de stoffelijke wereld wordt duidelijk.
Want, om nu te weten hoe het is gebeurd, moet worden terug gegaan naar een ver verleden, waar God besloot om een groot aantal Goddelijke levensstromen te creëren, die per definitie geen ruimte nódig hadden en wij, de Mens met een hoofdletter, waren er daar één van.
We waren nog een Goddelijk Mens, en hadden als wezens dan ook geen stoffelijke vorm nodig.
Deze levensstromen kregen twéé belangrijke eigenschappen mee:
De macht om zelf te scheppen en
het gebruik van de vrije wil,
en dat is niet weinig!
Iedere stroom richtte haar Goddelijk leven naar believen in, schiep nakomelingen, nieuwe Goden, die èlk hun eigen weg gingen. Je kunt je dit met een symbolische uitdrukking een beetje voorstellen zoals een Vader die zijn zonen uitstuurt.
En dat ze hun eigen weg kònden gaan,
was omdat ieder afzonderlijk wezen over een vrije wil beschikte, dat was immers een Vaderlijke belofte! De Godenwereld dijde uit tot een complex geheel, waarin echter niet iedereen hetzelfde bewustzijnsniveau bezat.
Het leven daar, zonder materie moet gewoon schitterend zijn geweest. Geen pijn, geen ziektes en overlijdens, en vooral; geen kwaad, haat en nijd. Het onderscheid tussen goed en kwaad bestond toen niet eens. Het goede bestond zonder tegenstelling.
Het is de wereld waar de Goddelijke Mens leefde in een staat van uiterste verrukking en gelukzaligheid. Het èchte geluk is hier te vinden!
In deze meest ideale wereld zijn er ook geen beperkingen en daarom veel gemakkelijker omdat de Mens daar niet gehinderd wordt door materie, en dus onafhankelijk is van natuurwetten.
Deze bewoners mogen we gerust Goden noemen in een Goddelijke wereld. Overigens moet deze Goddelijke wereld, de eerste schepping, geschapen zijn, en dat is God, die zelf eeuwig is, zonder einde èn zonder begin.
Dit is de definitie van God
God is hier géén naam, maar een benaming.
Wij waren dus een Goddelijk androgyn wezen; een wezen dat bestond als een God, nog vòòr het ruimtelijk heelal geschapen werd. Wij legden wel rechtstreekse verantwoording af bij God; we stonden als het ware onder een soort 'supervisie'. Als je een vrije wil krijgt, doe je daar volgens zijn Goddelijke wetten ook iets voor terug; namelijk verantwoording afleggen voor je daden.
Maar wàt blijft er van die Goddelijke Mens, die leefde in een perfect structureel evenwicht van zuivere harmonie, nu nog over?
Helemaal niets, en nu komen we dichter bij het 'waarom' dat er een tweede schepping plaats moest vinden en er ook gekomen is;
de oorzaak van de tweede schepping wordt duidelijk!
Want wat er gebeurde was, dat op een gegeven moment een groep goden besloot zich àf te keren van God, door volledig op eigen houtje te gaan experimenteren en daarmee de menselijke stroom ging misbruiken.
Door de vrije wil die wij hadden, gingen wij als Mens afwijken van het Goddelijk evolutieplan. Weliswaar met het doel om bij te leren en dit was ook toegelaten omdat elk wezen over de vrije wil beschikt en daar niet aan getornd wordt. Maar wanneer deze wil begint af te wijken van de Goddelijke Wil, namelijk een harmonische levensevolutie, treedt er een verstoring op in de evenwicht structuur van de hele Goddelijke wereld. Dit gebeurde toen de Mens uit de evolutiestroom stapte en een eigen levensveld schiep van een veel lager bewustzijnsniveau.
Het gevolg was dat ze een eigenschap in zichzelf creëerden die nog niet eerder bestond, namelijk het kwade. Het is door hun vrije wil dat ze het kwade zijn gaan ontdekken en ze dit hiermee zelf gecreëerd hebben.
We werden verleid tot het uittesten van een dualiteit, de basis van de erfzonde en zelf gecreëerd, die resulteerde in het verschil tussen goed en kwaad. Een dualiteitsprincipe dat niet paste in de Goddelijke wereld. Naast het Christusprincipe; dat uitsluitend op pure goedheid is gebaseerd; creëerden wij nu ook het haaks daarop staande Luciferprincipe, de basis van alle kwaad en oorzaak van de tweede schepping.
Doordat wij in feite het verschil tussen goed en kwaad hebben uitgevonden; dat met name de erfzonde is, greep God in door de basis te leggen van een tweede schepping. Omwille van de aard van het Luciferprincipe, is deze niet aanvaard in de eerste schepping, waar alleen een goedheid bestaat zonder tegenstelling.
Christus is overigens niet de familienaam van Jezus; hij was wel de belichaming van dit principe, waardoor hij Jezus 'de Christus' genoemd werd.
Geproefd van deze ervaringen in de dualiteit, was er al sprake van een zekere vorm van verslaving en begeerte, en de kloof tussen de Goddelijke wereld en de mens was een feit geworden en werd steeds groter, waardoor we niet meer wisten van wáár we kwamen.
We hadden moeten spreken over God, want de niéuwe mensen die wij als Goden hadden bij gecreëerd, generaties dus, waren onwetend over de eigen oorsprong.
Zij wisten al niet meer dat er een Goddelijkheid bestond waardoor wij het verschil tussen goed en kwaad hebben uitgevonden. Hun androgyne ouders namen de tijd en de moeite al niet meer om hen in te lichten over het bestaan van God, als enige bron van alle leven.
We hebben dus een opvoeding gegeven met dualiteit, van goed en kwaad binnen de eerste schepping, en dàt is de oorzaak van de erfzonde. De tweede generatie mensen wist dat al niet meer, en zo erf je die 'zonde' door omdat we uit onwetendheid niet hebben doorgegeven.
Het is essentieel voor de erfzonde, te weten dat we die nog steeds doorgeven aan onze stoffelijke kinderen hier op aarde. Als er een nieuwe ziel bijgemaakt wordt, dan krijgt die ziel automatisch al, die erfzonde. Dat is dat erfkarma, dat per definitie altijd in elke ziel aanwezig is. Feit was dat daardoor de totale harmonie van de Godenwereld behoorlijk in de war werd gestuurd.
Om nu de totale harmonie van alle andere levensstromen niet in gevaar te brengen, greep God in.
Hoe deed hij dat? Door de levensstroom 'Mens' een tijd af te zonderen, zodat er geen wisselwerking meer mogelijk was met al het andere zich nog in harmonie bevindende leven.
Dáárom ging God over tot de tweede schepping.
Dat is de reden van de tweede schepping; een stoffelijk heelal, dat slechts een tijdelijk doel heeft, en we kunnen beschouwen als in 'quarantaine' gezet worden om de andere Goddelijke levensstromen niet te beïnvloeden en verstoren. En deze afzondering is de tweede schepping die wij kennen als dit stoffelijk heelal waarin wij hier op aarde leven.
We zijn in afzondering gezet, maar mèt het intact laten van het principe van de vrije wil; die diende gewaarborgd te blijven. Dat is belangrijk want daar gaat het over; weten dat we die vrije wil hebben behouden. Dat is het enige dat er nog overblijft van ons oorspronkelijke Goddelijk leven, precies die vrije wìl!
Er hebben zich dus twéé scheppingen voorgedaan, maar vanwege onze langdurige onwetendheid gooien we alles op één hoop. De woorden van Jezus:
'Mijn koninkrijk is niet van deze wereld',
betekenen hetzelfde als: 'Mijn Koninkrijk, behoort niet tot ‘de tweede schepping maar tot de eerste schepping'.
Het grootste probleem is dat we ons niet bewust zijn dat wij in de tweede schepping leven. Op het moment dat we dat wéten, beseffen we ook dat er dan ook een eerste schepping moet zijn. Het is de eerste schepping; onze Goddelijke oorsprong waar wij afkomstig uit zijn.
De zondeval; erfzonde of ook mensenval, is dus de óórzaak van de tweede schepping. De erfzonde zèlf, gebeurde in de eerste schepping en de tweede schepping is het rechtstreeks gevolg van de zondeval. Dit, over het waarom dat het systeem van een tweede schepping is ontstaan.
Het gaat hier specifiek over de verlossingsleer zelf; dat wil zeggen, hoe wij kunnen terugkeren naar ons èchte thuis, onze oorsprong: de eerste schepping. De verlossingsleer, de werkelijke leer, leert ons wat wij moeten doen om dat te bereiken. We zijn hier dus nog niet thuis.
Dat aards paradijs waarin wij in de Goddelijke wereld leefden, hebben wij niet mee kunnen nemen naar ons stoffelijke aarde waardoor we het echte geluk hier niet gaan vinden.
Door de vrije wil die we feitelijk misbruikt hadden, door egoïsme en het uitvinden van het kwade, ging het dus mis
en dàt is wat bedoeld wordt met de uitdrijving uit het 'aards' paradijs;
de gevallen mens wordt uit de eerste schepping verdreven, en in de tweede schepping neergezet. De Mens wordt mens.
De twee universa, twee afzonderlijke scheppingen
De meest efficiënte voorstelling van de twee werelden; de ene ìn de andere en toch niet vàn de andere.
Boven: de eerste schepping
Midden: opsplitsing dualiteit
Onder: de tweede schepping als een soort van "storing" binnen de eerste schepping.
Daarom is het zo essentieel, te wéten hoe het allemaal begonnen is, want als je niet meer weet hoe het allemaal begonnen is, en je denkt dat er maar één schepping is geweest, wordt hiermee de weg naar Huis niet gekend omdat je denkt dat je al Thuis bènt; 'ten hemel opgenomen'.
De uitdrijving uit het 'aards' paradijs werd overigens door de kerk anders geïnterpreteerd want de zondeval gebeurde niet op aarde, die bestond toen zelfs nog niet omdat de Mensen toen nog androgyn waren.
Het is de vraag of de kerk wéét had van de twee scheppingen. In de bijbel worden de "twee scheppingen" door elkaar gehaald. De kerk begreep niet wat er werkelijk gebeurde en dat is ook gelijk het basisprobleem van de godsdiensten.
Als je de eerste schepping probeert uit te leggen d.m.v. de tweede en omgekeerd, ontstaat er een waaier van interpretaties, waardoor onderlinge twist de logica zelve is: iedere religie was, en is nog steeds, overtuigd de enige echte waarheid te bezitten.
Maar het is net omgekeerd; geen enkele godsdienst kàn de waarheid kennen, omdat ze niet meer weten hóe het allemaal begonnen is, en omdat ze de boodschappen der avatars, zoals Jezus, slechts fragmentarisch begrijpen.
Hoe deed Hij dat nu, die tweede schepping creëren?
Hij ontwierp een groots opgezet reddingsplan om de afvallige mens de kans te geven terug te keren naar zijn oorspronkelijke Goddelijke staat, echter mèt het intact laten van het principe van de vrije wil; die diende gewaarborgd te blijven.
De vrije wil is een Goddelijk geschenk die God ons gegeven heeft en zal daar ook nooit 'tussen' komen. Die respecteert de vrije wil omdat het een Goddelijke eigenschap is.
De vrije wil is het enige dat wij van de eerste naar de tweede schepping hebben meegekregen. De tweede schepping is dus een geniale uitvinding om de verloren gelopen goden, terug op het rechte pad te brengen.
Wat God deed om de mens in die afzondering te brengen,
was dat hij overging tot de creatie van iets dat hoogst uitzonderlijk en meesterlijk origineel was. De reeds bestaande tijd ging Hij koppelen aan een ruimte, waarbinnen alles ongestoord verder kon evolueren.
Het geniale van deze tweede schepping was, dat Hij afzonderlijke natuurwetten kon bewerkstelligen, zonder dat deze de andere levensstromen in de eerste schepping konden beïnvloeden.
Het had een soort van 'diepvries' effect waarin wij in afzondering werden geplaatst en waarbij onze Goddelijke eigenschappen als het ware 'bevroren' werden, behalve dan die vrije wil.
Tegelijkertijd introduceerde Hij ook de zo noodzakelijke dood. Dit, gezien de onwetendheid van de mens en het feit dat aan de vrije wil niet getornd kan worden, moest de mens wel meerdere kansen aangeboden krijgen om tot 'ontwaken' te komen, en aldus te kunnen terugkeren naar zijn oorspronkelijke staat.
Je moet eerst ontwaken om terug te keren; daarvoor diende de reïncarnatie.
Dit is de echte reden van de reïncarnatie. Wanneer dus iemand niet gelooft in reïncarnatie, is dat jammer want dan zul je nooit weten waarom je leeft.
De reïncarnatie is één van de prachtigste 'uitvindingen' van God, want het is via deze reïncarnatie dat de mens steeds een nieuwe poging kan doen om te ontwaken, om zijn ware aard te leren kennen, om zijn eigenlijk levensdoel te beseffen.
God stelde nu een groot aantal wetten in werking; randvoorwaarden, om de tweede schepping in goede orde te laten verlopen. Yaldabaoth, die verantwoordelijk was voor de invulling en dus de schepping van de inhoud van het heelal, had wel bepaalde vrijheden, maar de uiteindelijke beslissingen lagen bij God zelf.-
De feitelijke schepping binnen deze diepvries - het stoffelijk heelal - werd dus niet ingevuld en uitgevoerd door God, maar door een lagere god, de demiurg Jaldabaoth.
En toen gebeurde het onwaarschijnlijke; er ontstond een tijdruimte, een heelal, dat dankzij haar uitdijingsprincipe, plaats bood aan steeds verder evoluerende stoffelijke levensvormen, want de evolutie kan alleen maar plaatsvinden als het heelal dynamisch is en niet statisch; dan kan er niets gebeuren.
De schepper voorzag deze 'leegte' tevens ook van strikte eigenschappen, zoals het ritme van de tijd en alle andere fysische wetten. Wie ook de tweede schepping zou volbrengen, deze taak helemaal zou uitvoeren; de inhoud ervan zou enkel maar kunnen gehoorzamen aan de voorwaarden die God vooraf toekende aan dit heelal.
Van de eerste naar de tweede schepping hebben wij dus de vrije wil meegekregen.
Dat is het enige dat nog overblijft van ons oorspronkelijk Goddelijk leven. Zoals gezegd kan de ziel, het hogere zelf, de vrije wil gebruiken. Het Ware zelf gebruikt de vrije wil voor zowel het hogere zelf, de ziel, als het lagere zelf, het ego.
Kenmerken van de tweede schepping
In deze gevallen wereld draait alles om ons 'ik', dat zich voortdurend probeert te handhaven.
Het wilt de persoonlijkheid koesteren en past allerlei vormen van technieken voor zelfbevrijding toe met wens van het zèlf, om 'persoonlijke verlichting' te bereiken. Ik' wil graag volmaakt zijn, bevrijd worden, deelnemen aan het 'Plan voor Verlichting', Nirvana ervaren, een 'lichtwerker' zijn of zelfs 'ik' wil de mensheid helpen.
Kortom: we gaan in deze wereld aan het werk met ons 'kleine zelf' zonder fundamentele verandering in onze bewustzijnsoriëntatie.
Daardoor leven we beurtelings van de ene naar de andere sfeer, gebonden aan het rad van geboorte en wedergeboorte en wachtende op een volgende incarnatie. Zo dikwijls als nodig is worden we teruggeworpen in het rad van incarnatie, totdat we ontwaken, een ontwaakt mens zijn; wakker worden.
En ontwaken betekent dat we beseffen dat we hier, nu niet Thuis zijn.
Dat is een belangrijk besef als dat bij je binnenkomt; zo van verdorie, wij zijn hier niet thuis! Dat is een openbaring.
Als we niet ontwaakt zijn, is de bedoeling denken velen, dat wij leven omdat we hier zijn, dat we ons levensdoel hiér in dìt leven moeten bereiken, en dan probeert men dat leven zo lang mogelijk te rekken, terwijl in de ontwaakte toestand kunnen we onze vrije wil op een heel andere manier gebruiken dan voorheen.
We kunnen hem in dienst stellen van God en van onze terugkeer naar Huis; het endura. Maar goed, wij zijn afgedaald in de onwetendheid en hebben gedacht dat we alleen met onze uiterlijke vorm alles konden bewerkstelligen.
We kennen onze werkelijke aard niet meer
en begrijpen niet dat het belangrijkste deel van onszelf steeds wachtend aan de deur staat tot wij deze deur opendoen.
We zouden ons daarom af kunnen vragen wanneer we nu eindelijk eens gaan stoppen met sterven!
Daarmee wordt het doorbreken van het rad van reïncarnatie bedoeld, oftewel ontwaken tot het èchte Leven, want dit is de wereld van de dualiteit en van dualiteit kunnen we geen uniteit maken; dat kunnen we niet veranderen.
Enkele details over de invulling van de tweede schepping
Om dit nu allemaal in goede banen te leiden, gaf God de praktische verantwoordelijkheid om het heelal functioneel in te vullen, aan een andere androgyne god Pistis Sophia, behorende tot een van de andere levensstromen. Deze levensstroom hoorde niet bij de mens en daarom heeft God aan een andere levensstroom gevraagd om invulling te geven in het toen nog lege heelal. Deze godheid mag dus gerust een hulplijn worden genoemd.
Om deze taak nu naar behoren te vervullen, daalde deze god dus neer in het heelal, om te observeren naar een stoffelijke wereld; want deze was nog niet eerder gekend.
Pistis Sophia, de volmaakte godheid, kreeg twee opdrachten van God.
De eerste opdracht was het creëren van de ziel; hèt instrument bij uitstek om de reïncarnatie te bewerkstelligen. De tweede opdracht voor Pistis Sophia was om de stoffelijke invulling, de praktische kant van de tweede schepping te doen. Doel was om stoffelijke werelden te creëren waarop de mens tot inzicht en besef zou kunnen komen van zijn 'zondig' status.
Terugkomend op de ziel; de ziel is een soort van 'intermediar' om de gevallen mens te helpen herinneren en te ontwaken. Het is een uniek instrument dat ons in staat stelt om wàkker te worden en te beseffen dat wij hier niet thuis horen: wij zijn niet van deze wereld.
De ziel is een Goddelijke uitvinding,
als middel ter beschikking gesteld om meerder kansen te krijgen; reïncarnaties, om weer terug naar Huis te kunnen gaan. De ziel kan met de vrije wil wakker geschud worden zodat het ego gekruisigd wordt. We hebben de ziel dus nodig om het pad van verlossing te gaan en heeft reden tot bestaan totdat we terug Thuis zijn. Het is de ziel die verlost wil worden, van binnenuit, het zelf ontdekken en niet op aannemend op gezag van buitenaf.
De ziel incarneert om het Wáre Zelf de kans te geven om tot ontplooien te komen. Het is dan ook je Wáre Zelf dat centraal dient te staan en je ziel is daarvoor het hulpmiddel. Het is niet de bedoeling dat de ziel de centrale plaats inneemt, omdat de ziel toch min of meer ook je vijand kan worden, door het ego te bezoedelen zodat het als het ware een 'samenwerking' aangaat met het ego.
Het begint met het endura,
het doorknippen van de banden die we hebben om ons doel te bereiken; namelijk onze ziel verlossen. Het endura is eigenlijk het hele proces van het terugkeren. Over dit belangrijke onderdeel van de verlossingsleer is om die reden een aparte pagina gemaakt over hóe je dit moet doen, naar Huis terugkeren.